[απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο]
Στον νέο τόπο σου, όποιος και να είναι, όπου κι αν πας, ό,τι και να κάνεις, όσα χρόνια κι αν ζήσεις, αισθάνεσαι πάντα ξένο σώμα. Για εμάς όλους, η Κύπρος, η Αγγλία, η Αμερική, η Αυστραλία και όλα τα μέρη όπου σκορπιστήκαμε μισό εκατομμύριο ψυχές και βάλε, τη μια θα είναι ο παράδεισος και την άλλη η κόλαση. Ποτέ όμως η γη μας.
Σπάνια θα νιώσεις πραγματικά μέλος της κοινωνίας ώστε να ανοιχτείς, να μοιραστείς, να μιλήσεις για κάθε τι που σε απασχολεί. Πάντοτε θα νιώθεις επισκέπτης, περαστικός,
κομμάτι μιας άλλης γης που βρέθηκες εδώ κατά λάθος. Σπάνια θα το πάρεις απόφαση ότι πάει, αυτός είναι τώρα ο τόπος σου, κοίτα να ριζώσεις. Με μισό πόδι εδώ και μισό εκεί, ζεις ένα μόνιμο βάσανο.
Με τα παιδιά σου τα πράγματα είναι διαφορετικά, μα ακόμα κι αυτό σε φοβίζει. Εκείνα τον αισθάνονται πια τόπο τους, μιλούν τους ιδιαίτερους κώδικες, ευτυχούν, καταλαβαίνονται. Τα παιδιά μου μεταξύ τους μιλάνε πια διάλεκτο και μου μεταφράζουν ό,τι δεν καταλαβαίνω. Η κόρη μου συχνά προσφωνεί τον αδελφό της «γιε μου» κι εκείνος τη λέει «κορού». Εγώ πάλι είμαι η «μάμα», κι αν κάνω ότι δεν ακούω, μαμά.
Η Ελλάδα μέσα τους είναι μονάχα εκείνο το γλυκό κομμάτι του χάρτη για το οποίο ακούν ιστορίες, είναι το σπίτι του παππού και της γιαγιάς, τα ξαδέλφια, εκεί που οι μουσικές, οι θάλασσες, οι άνθρωποι, οι γεύσεις, όλα ακούγονται καλύτερα. Αλλά είναι μόνο ακούσματα και ίσως φευγαλέες παραστάσεις λίγων ημερών. Οι δικές τους μουσικές, οι δικές τους γεύσεις, οι ιστορίες, οι θάλασσες εδώ είναι αυτές που τις ζουν, που μεγαλώνουν μαζί τους, που μαθαίνουν να αγαπούν βαθιά. Όπως με όλες τις πατρίδες. Κι αυτό σε γαληνεύει και σε τρομάζει συνάμα. Αλλά και τον δικό σου τόπο πάλι ξένο τον νιώθεις. Τον βλέπεις μόνο σαν επισκέπτης, δεν έχεις πια τα στέκια σου, τη δική σου γωνιά να κουρνιάσεις.
Λες σπίτι μου και το μυαλό σου εννοεί το σπίτι που οι άλλοι νομίζουν ξένα. Η καρδιά δεν ξέρει πια. Ψάχνει απεγνωσμένα ένα δικό της, καταδικό της σπίτι, μα αυτό πλέον μοιράζεται σε τοίχους κι ανθρώπους που θα είναι για πάντα χώρια πια.